Për të luftuar epideminë e vazhdueshme të obezitetit, nuk duhet t’i kushtojmë vëmendje vetëm ushqimit që vendosim në pjatë ose pijeve që derdhim në gotën tonë. Por edhe te paketat në të cilat shitet ushqimi.
Qeset që mbështjellin ushqimet, shishet që përmbajnë ujë, mbajtëset dhe mbështjelleset e mishi: këto janë vetëm disa shembuj të produkteve të përdorura zakonisht, me të cilat ne kontaktojmë çdo ditë, ndër ata që janë përgjegjës për ekspozimin tonë ndaj “shkatërruesit obezogenik”.
Këta janë të ashtuquajturit përçarës endokrine, substanca të afta të ndikojnë në aktivitetin normal të sistemit endokrin, aparatit që prodhon hormone dhe që gjenden pothuajse kudo rreth nesh. Jo vetëm në ushqimin dhe ujin që pimë, por edhe në ajrin që thithim, rrobat që veshim, detergjentët me të cilët lahemi e kështu me radhë. Specialistët e Shoqatës së Endokrinologëve (AME-ETS) vënë në qendër të vëmendjes rolin e “shkatërruesve obezogjenë”.
“Shkatërruesit obezogjenë kanë aftësinë të ndërveprojnë me mekanizmat që çojnë në obezitet në nivele të shumëfishta,” shpjegon Vincenzo De Geronimo, Koordinator i Komisionit Farmaceutik AME. “Ata janë në gjendje të ndërhyjnë në qendrat rregullatore të ngopjes së urisë, me metabolizmin e sheqernave, me biologjinë e qelizave yndyrore dhe muskulore, me mikrobiomën e zorrëve. Dhe ata e bëjnë këtë – vazhdon ai – duke konkurruar ose duke u kontrastuar me estrogjenet dhe androgjenet dhe duke aktivizuar receptorët dhe rrugët enzimatike të lidhura me rritjen dhe përhapjen e qelizave yndyrore. Efektet janë gjetur edhe në qelizat e trurit.
“Shkatërruesit obezogjenë kanë aftësinë të ndërveprojnë me mekanizmat që çojnë në obezitet në nivele të shumëfishta,” shpjegon Vincenzo De Geronimo, Koordinator i Komisionit Farmaceutik AME. “Ata janë në gjendje të ndërhyjnë në qendrat rregullatore të ngopjes së urisë, me metabolizmin e sheqernave, me biologjinë e qelizave yndyrore dhe muskulore, me mikrobiomën e zorrëve. Dhe ata e bëjnë këtë – vazhdon ai – duke konkurruar ose duke u kontrastuar me estrogjenet dhe androgjenet dhe duke aktivizuar receptorët dhe rrugët enzimatike të lidhura me rritjen dhe përhapjen e qelizave yndyrore. Efektet janë gjetur edhe në qelizat e trurit.
“Epidemia aktuale e obezitetit nuk mund të shpjegohet më vetëm me çekuilibrin midis ushqimit të futur dhe energjisë së konsumuar ose me kohën e vakteve – thekson eksperti – por është e qartë se ka diçka më shumë, e cila lidhet me ‘ndotjen e mjedisit’.
Studime të shumta tregojnë gjithashtu se destruktorët obezogjenë mund të kenë efekte biologjike në gjeneratat e mëvonshme: ka prova që tregojnë se pasojat e ekspozimit mund të trashëgohen nga prindërit. “Prandaj është thelbësore, për veten dhe për brezat e ardhshëm, të zbatojmë një sërë sjelljesh të dobishme për zbutjen e rrezikut”, sugjeron De Geronimo. “Për të reduktuar ekspozimin ndaj ndotësve obezogjenë, për shembull, mund të fillohet duke kufizuar konsumin e ushqimeve të ambalazhuara dhe të ëmbla, duke preferuar kështu konsumimin e ushqimeve të freskëta dhe të përpunuara minimalisht”, përfundon ai.
