Grupimi opozitar duhet të jetë i përshtatshëm për qëllimin që opozita i ka vënë vetes, ka thënë në një intervistë për numrin e ri të së përjavshmes Vreme, Zdravko Ponosh, kryetar i partisë Qendra Serbe.
“Një ose më shumë kolona duhet të jetë një taktikë për të arritur këtë qëllim. Është një taktikë nëse qëllimi është fitorja, dhe një tjetër nëse qëllimi është të shkundni regjimin”, thotë Ponosh, duke vënë në dukje se taktika janë edhe vetë grupet e opozitës para dhe pas zgjedhjeve, nëse marrin një rezultat të mirë.
“Ajo që nuk është e drejtë për votuesit e opozitës është se ne po mbrojmë një kolonë, duke pretenduar se po e bëjmë sepse është rruga për të arritur një plan për fitore, ndërsa në prapaskenë po rillogaritemi në 60-70 mandate. Ky nuk është një plan fitues. Është një plan që opozita të jetojë dhe të fshihet në tufë”, thotë Ponosh”.
Ponosh beson se presidenti Vuçiq e përdori me sukses temën e zgjedhjeve për të shkëputur vëmendjen e publikut dhe opozitës nga ngjarjet në Banjskë.
“Në terma popullorë, Vuçiqit iu dogjën pantallonat dhe më pas ai hodhi një kockë të quajtur zgjedhje mbi gardh. Opozita vrapoi për atë kockë, dhe nuk i kushton rëndësi lakuriqësisë së tij. Mendoj se e gjithë bota kalon pranë tij dhe e fotografon lakuriq. Por për të është e rëndësishme që opozita dhe votuesit e tij të mos e shohin”.
Ponosh thotë se tema duhet të jetë përgjegjësia e presidentit Vuçiq për ngjarjet në Banjskë, jo data e zgjedhjeve. Sipas tij, “e djathta ka reaguar mjaft dobët ndaj atyre ngjarjeve”.
Sa i përket opozitës pro-evropiane, Ponosh thotë se çfarëdo që të ishin dallimet mes këtyre partive për çështjen e Kosovës, “ata mund të bashkohen rreth çështjes së dëmit që Vuçiq i shkaktoi interesave të Serbisë dhe serbëve në Kosovë”.
“Pra, të gjithë kanë një arsye, nga e majta e deri tek e djathta ekstreme, për t’i thënë: burrë, çfarë bën, duhet të përgjigjesh për këtë”.
Duke krahasuar situatën e sotme me atë të viteve ’90, kur opozita kishte kontakte me strukturat shtetërore, Ponosh thotë se sot është më e vështirë, sepse “gjatë gjithë këtyre viteve regjimi caktoi kuadro ekskluzivisht në bazë të kriterit të besnikërisë dhe jo të aftësisë”.
