Eudaimonia do të thotë të kesh fat të mirë, pasuri ose lumturi. Është një lulëzim i brendshëm që sipas Carl Jung-ut ne të gjithë duhet ta promovojmë duke kontaktuar fillimisht daimonin tonë. Është një gjeni i brendshëm, një arketip që drejton pasionet dhe motivimet tona të pavetëdijshme, ai që përcakton thelbin tonë dhe të cilin duhet ta dëgjojmë më shpesh. Nëse ka diçka që e tepron pothuajse kudo (librari, rrjete sociale, mesazhe të printuara në rrobat tona) është nevoja për të qenë të lumtur.
Nuk ka asnjë reklamë televizive ku të mos sugjerohet që duke pirë atë pije freskuese ose duke pasur atë celular, do të përjetojmë ndjesi të reja dhe të mrekullueshme. Ekziston një vizion i lumturisë aktuale që merr një ton pothuajse imperativ.
Ne jetojmë në një botë postmoderne ku ky detyrim për të qenë të lumtur shpesh na çon në pakënaqësinë tonë. Le të kujtojmë, për shembull, atë që na thotë matematikani dhe filozofi Nassim Nicholas Taleb në librin e tij “Mjellma e zezë”: njerëzit ende besojnë se e gjithë bota është plot me mjellma të bardha, se mjafton të përpiqesh për të marrë atë që dëshiron, se premtimet që na janë bërë si fëmijë një ditë do të realizohen. Megjithatë, sipas Taleb, bota jonë është jashtëzakonisht komplekse. Aq sa kur shohim një mjellmë të zezë nuk dimë si të reagojmë, bëhemi të pambrojtur sepse nuk dimë të menaxhojmë ngjarjet e paparashikuara dhe pasigurinë. Prandaj, lumturia nuk mund të gjendet kurrë nëse shikojmë jashtë. Ne duhet të forcojmë karakterin tonë, daimonin tonë, siç do të thoshte vetë Carl Jung.
Një nga trashëgimtarët e trashëgimisë së Carl Jung ishte James Hillman. Ky analist Jungian ishte një nga eksponentët që u zhyt më thellë në konceptin e arketipeve, dhe më konkretisht, në idealin e daimonit. Në librin e tij Kodi i Shpirtrave ai na kujton rëndësinë e kontaktit me atë gjeni ose “demon” të brendshëm për të ndërtuar një jetë të plotë, lumturi të vërtetë. Për të kuptuar më mirë këtë teori interesante, le të analizojmë me kujdes atë që na zbulon profesor Hillman në librin e tij.
Dr. James Hillman sugjeron se pak gjëra janë aq vendimtare sa të mësosh të dëgjosh atë frymë, atë entitet magjik dhe plot ngjyra që banon në të gjitha motivimet tona. Prandaj, asgjë nuk mund të na frymëzojë më shumë sesa ajo frazë që ishte gdhendur në pronaos të tempullit të Apollonit në Delphi: “njihe veten”. Kushdo që ndalon së kërkuari nga jashtë, atë që duan të tjerët dhe më në fund fillon udhëtimin e njohjes së vetvetes, do të jetë në gjendje të arrijë daimonin e tij.
Tani, përqafimi i eudaimonia nuk është gjithmonë i lehtë. Sepse ndonjëherë, daimoni dëshiron gjëra që mjedisi ynë nuk i kupton. Ndoshta avokati nuk dëshiron të ushtrojë profesionin e avokatit, ndoshta dëshiron të jetë artist. Nga ana tjetër, artisti i famshëm dhe i pasur mund të mos dëshirojë më të krijojë; daimoni i tij mund t’i kërkojë atij të kryejë punë humanitare. Daimoni ynë mund të na thërrasë edhe për pavarësi më të madhe, hapësirat tona dhe liritë që ne nuk guxojmë t’i kërkojmë tani.
Eudaimonia kërkon padyshim doza të larta guximi. Aq më tepër, nëse guxojmë të dëgjojmë atë zë të brendshëm, atë daimon të shqetësuar të uritur për të bërë gjëra, ai do të na nënshtrojë ndëshkime të ndryshme.
Siç na kujton Carl Jung, nëse nuk jemi në gjendje të dëgjojmë nevojat e daimonit , shpirti ynë do të sëmuret. Sepse të shkosh kundër dëshirave dhe motivimeve tona sjell pakënaqësi.
