Koktejet u përhapën në Angli në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, por botimi i parë i një libri recetash që përfshinte pije të bazuara në përzierjet alkoolike u shkrua nga barmeni amerikan Jerry Thomas (1830-1885), i cili botoi në 1862 “How to Mix Drinks; or, The Bon Vivant’s Companion”.
Fillimisht, ajo që i dallonte koktejet nga pijet e tjera alkoolike të përziera ishte përdorimi i likerit, një zakon që tashmë ka humbur.
Pikërisht në bordin e anijeve luksoze transatlantike, të përdorura për të kaluar oqeanin nga Britania e Madhe në Shtetet e Bashkuara, u përhap arti i miksologjisë. Këtu u krijuan kokteje me konjak, raki, xhin dhe pije shumëngjyrëshe me bazë vermuti.
Nuk ishte vetëm mërzia që i shtyu klientët elegantë drejt lokalit në bord: “pija” klasike e uiskit konsiderohej nga mjekët si një ilaç i mirë për sëmundjet e detit.
Kështu arti i bërjes së koktejeve zbarkoi në Shtetet e Bashkuara, ku pati sukses të madh, pavarësisht ndalimit (1920-1933). Në Shtetet e Bashkuara, kjo politikë pati efektin e kundërt.
Në vend që të shkaktonte një krizë të qejfeve alkoolike dhe dehjes në det të hapur, rriti përdorimin e koktejeve në këtë periudhë. Cilësia e pijeve ishte bërë e dobët, kështu që baristët e speakeasy (objektet tregtare që shisnin ilegalisht pije alkoolike) kishin prirjen të përzienin alkoolin me përbërës të tjerë.
