Nga: Engelbert Zefaj, Profesor Universitar
Kosova po përballet me një ngërç të thellë politik që ka bllokuar konstituimin e institucioneve të reja pas zgjedhjeve. Në një sistem demokratik, kjo situatë është më shumë se një vonesë teknike – është një dështim politik me pasoja të rënda për funksionimin e shtetit dhe besimin qytetar. E ndërsa votat ekzistojnë, vullneti mungon. Dhe në qendër të kësaj mungese qëndron Albin Kurti.
Sipas profesorit universitar Engelbert Zefaj, problemi nuk është te numrat, por te egoizmi dhe mungesa e gatishmërisë për të negociuar. Albin Kurti, si udhëheqës i partisë fituese, ka në dorë mjetet dhe partnerët potencialë për të ndërtuar shumicën e nevojshme. Por zgjedh të mos i përdorë. Ai duket se nuk dëshiron të ndajë pushtetin me askënd, duke e kthyer këtë krizë institucionale në një krizë personale të lidershipit.
Kjo nuk është hera e parë që Kurti përplaset me realitetin politik që kërkon kompromis. Retorika e tij për “ndryshim të madh” ka qenë tërheqëse për një pjesë të madhe të elektoratit, por në praktikë, Kurti nuk po arrinë të kuptoj se ndërtimi i institucioneve kërkon durim, dialog dhe respekt për mendimin ndryshe.
Dërgimi i një letre publike vetëm LDK-së – një partner i pamundur që paraprakisht kishte përjashtuar çdo mundësi bashkëpunimi – është më shumë një akt formaliteti sesa një përpjekje reale për zgjidhje. Letra ishte publike, mediokre dhe pa përmbajtje konkrete. Qëllimi? Të krijohet përshtypja e një lideri që “po mundohet”, ndërsa në realitet nuk ka një iniciativë serioze për bashkëpunim.
Por zgjidhjet ekzistojnë. Për shembull, Fatmir Limaj dhe partia e tij NISMA kanë dhënë sinjale të qarta gatishmërie për bashkëpunim nëse ndërtohet një marrëveshje politike. Një marrëveshje që, edhe nëse modeste, do të mjaftonte për të zhbllokuar Kuvendin. Të njëjtën gjë mund të thuhet për deputetët Duda Balje dhe Veton Berisha – zëra të pavarur, por të gatshëm për dialog nëse respektohen dhe përfshihen në mënyrë të ndershme në proces.
Por këtu qëndron problemi thelbësor: Albin Kurti nuk dëshiron të ndajë pushtetin. Ai kërkon kontroll të plotë mbi institucionet – një qasje që e përjashton bashkëqeverisjen dhe e përplas me frymën e sistemit parlamentar. Kjo arrogancë politike, e fshehur pas parullave për drejtësi dhe integritet, nuk është shenjë force, por dobësi: një paaftësi për të ndërtuar konsensus dhe për të udhëhequr në kushte reale, jo ideale.
Pse po ndodh kjo? Pse Kurti nuk e shfrytëzon momentin për të krijuar një qeveri dhe për të nisur punën? Sepse, siç thotë Zefaj, ai e di që nuk mund t’i realizojë pritjet që vetë i ka krijuar. Premtimet e mëdha për ndryshim, sidomos ato për integrimin e veriut të Kosovës nuk janë të përputhshme me realitetin e vështirë institucional dhe ndërkombëtar që e pret Kosovën. Dhe për të shmangur përballjen me zhgënjimin e qytetarëve, Kurti zgjedh të blejë kohë. Të mbajë situatën pezull. Të fshehë dështimin pas justifikimeve për mungesë bashkëpunimi nga të tjerët.
Por kjo strategji është e rrezikshme. Çdo ditë pa institucione është një goditje për legjitimitetin demokratik të shtetit. Mungesa e dialogut është më shumë se krizë politike – është një sabotim i vetë projektit të shtetformimit në Kosovë.
Është koha që Albin Kurti të kuptojë se lidershipi nuk matet me retorikë, por me rezultate. Dhe rezultatet nuk vijnë pa bashkëpunim. Kosova ka nevojë për institucione funksionale, për stabilitet, për dialog – jo për një lider që zgjedh të sundojë i vetëm, edhe nëse kjo do të thotë të mos qeverisë fare.
Ky artikull është pronë e autorit dhe nuk përfaqëson domosdoshmërisht qëndrimin editorial të gazetës.
