“The Guardian” ka bërë një analizë ku është fokusuar tek situata në Lindjen e Mesme dhe gjithashtu tek zgjedhjet presidenciale në SHBA.
Sulmi i 7 tetorit kundër Izraelit solli një tjetër rrjedhë të ngjarjeve duke përshkallëzuar konfliktin Izrael-Hamas. Por gjithashtu duke përfshirë edhe politikën presidenciale të SHBA në trajektoren e ngjarjeve në Lindjen e Mesme.
Në një garë që ka të ngjarë të vendoset me diferenca të vogla në një pjesë të vogël të shteteve, pasojat nga konfliktet në Gaza, Bregun Perëndimor dhe Liban, si edhe me një situatë të tensionuar me Iranin mund të ketë një ndikim të rëndësishëm në perspektivat e Kamala Harris, shkruan The Guardian.
Në anën tjetër të medaljes, rezultati i zgjedhjeve të 5 nëntorit do të ndikojë Lindjen e Mesme në mënyra të paparashikueshme, por potencialisht të rëndësishme. Pavarësisht kufizimeve të qarta në aftësinë e Uashingtonit për të kontrolluar Izraelin, partnerin e tij më të ngushtë, SHBA-ja mbetet fuqia e jashtme më me ndikim në rajon.
Mbështetja e palëkundur e Joe Biden për Izraelin dhe kundërshtimi i qartë i Benjamin Netanyahu ndaj përpjekjeve të udhëhequra nga SHBA-ja për të vendosur armëpushime në Gaza dhe Liban, kanë larguar shumë demokratë.
Kamala Harris nuk është distancuar në ndonjë mënyrë domethënëse nga politika e Bidenit për Lindjen e Mesme dhe tani përballet me një luftë “të ashpër” në Michigan.
Humbja e atij shteti do ta ndërlikonte ndjeshëm rrugën e Harrisit drejt presidencës. Përhapja e luftës dhe shpërthimi i konfliktit të hapur midis Izraelit dhe Iranit ka të ngjarë të ndikojë në fushatën presidenciale shumë përtej Miçiganit,
Harris mund të jetë “surpriza e tetorit” fatale e këtyre zgjedhjeve. Ashtu si Lindja e Mesme mund të ndikojë politikën amerikane më shumë se çdo pjesë tjetër e huaj e botës, politika e SHBA-së ushtron një ndikim të qartë dhe të vazhdueshëm në Lindjen e Mesme. Mbështetja demonstrative për Izraelin është kthyer në një shami për kandidatët presidencialë republikanë dhe demokratë, pothuajse, pavarësisht nga veprimet e Izraelit.
Mesazhi i Netanyahut ka qenë i qartë: “çdo hezitim në sigurimin e armëve apo mbështetjes diplomatike do të sjellë një kosto të rëndë politike”.
Rezultati i kësaj taktike ka qenë një ngurrim i thellë nga ana e presidentëve të njëpasnjëshëm për të përdorur mundësi e SHBA-së, si furnizuesi më i madh i armëve i Izraelit deri tani, për të frenuar teprimet e koalicionit Netanyahu në çfarëdo mënyre kuptimplote, në Gaza, Bregun Perëndimor apo Liban.
“Netanyahu ka kaluar një pjesë të gjatë të karrierës së tij duke e kthyer Amerikën në një “çështje partizane”, duke u përpjekur të bindë izraelitët se pasuritë e Izraelit janë të lidhura me udhëheqësit republikanë. Është e paqartë nëse një administratë e Harris do të drejtonte një kurs dukshëm të ndryshëm nga ai i Biden.
Nga njëra anë, Harris nuk ka të njëjtën histori personale me Izraelin si Biden dhe, nëse fiton në nëntor, do të ishte më e lirë të eksperimentonte me një ndryshim në politikë. Nga ana tjetër, fitimi i zgjedhjeve përballë pakënaqësisë së gjerë demokratike mbi Lindjen e Mesme mund ta bindë Harrisin se kërcënimi progresiv mbi këtë çështje mund të zvogëlohet.
Një skenar është që Kamala Harris të fitojë dhe të vazhdojë politikat e Joe Biden. Duket pothuajse e sigurt se vendimmarrja e Netanyahut ndikohet nga pritjet e një restaurimi të Trump në Shtëpinë e Bardhë dhe ai nuk është i vetëm.
Monarkia saudite gjithashtu mund të presë kthimin e Trump përpara se të nënshkruajë një marrëveshje të normalizimit diplomatik me Izraelin, megjithëse armiqësitë aktuale e bëjnë të pamundur një marrëveshje të tillë. Nëse do të ketë një kthim të Trump në Shtëpinë e Bardhë, Netanyahu nuk do të duhej të përballej me rezistencën e SHBA-së ndaj kontrollit më të madh izraelit, madje edhe aneksimit, të Bregut Perëndimor.
