Të krishterët e mbledhur në portat e Bejrutit, lëvizje kundër “Partisë së Zotit” në një bunker sekret – Por mes këtyre aktorëve politikë bie në sy mungesa e unitetit.
Disa e gjetën veten në një bunker, të tjerët në një manastir. Por ajo që kanë të përbashkët është dëshira për të rimarrë vendin e tyre, Libanin, i cili është mbajtur peng për dekada nga Hezbollahu, Partia e Zotit, një shtet i vërtetë brenda një shteti.
Ditët e fundit, të krishterët u mblodhën në një takim ndërkonfesional në periferi të Bejrutit, në Bkerke, në atë që është edhe selia e Patriarkanës së Krishterë Maronite të Bejrutit, ndërsa lëvizjet politike kundër Hezbollahut e bënë këtë në një vendndodhje “të fshehtë” – por në realitet në strehën e mbrojtur me hekura, kamera dhe armë automatike në Geagea në periferi të kryeqytetit: në një bunker, në fakt. Kurrë s’i dihet.
Në nëntokë, në grupin prej rreth tetëdhjetë personash, së bashku për të formuar një opozitë kundër Hezbollahut, figura të shquara si Samir Geagea, udhëheqës i krishterë i Forcave Libaneze dhe Camil Chamoun Jr., nipi i presidentit të dytë të Libanit. Ashraf Rifi, një ish-gjeneral policie dhe ministër i drejtësisë, gjithashtu mori pjesë si politikani i vetëm mysliman.
Por ndarjet e brendshme dhe mungesa e unitetit midis aktorëve të ndryshëm politikë i ndërlikojnë përpjekjet.
Një demonstrim i mëtejshëm i kësaj erdhi nga “samiti shpirtëror” i Bkerke-s, i organizuar për vizitën e Sekretarit të Shtetit të Vatikanit, Pietro Parolin, ku nuk ishte vetëm bojkoti nga komuniteti shiit që bëri bujë. Mungesa e dy liderëve të rëndësishëm të krishterë, vetë Samir Geagea, i cili në vend të kësaj ishte i pranishëm në takimin në bunker dhe Samy Gemayel, kreu i Kataeb, tërhoqi vëmendjen gjithashtu.
Zyrtarisht të dy e justifikuan mungesën e tyre duke përmendur “probleme sigurie” të paspecifikuara, por është e qartë se ata preferuan të mos përballeshin me pasojat e lidhjes publike me një pozicion kaq të fortë kundër Hezbollahut. Shqetësimi i të gjithëve është të mos kalojnë si bashkëpunëtorë të Izraelit.
Paraliza e institucioneve në duart e Partisë së Zotit
Ndikimi i Hezbollahut është veçanërisht i dukshëm në bllokun politik të vendit të kedrave. Falë një sistemi aleancash me forcat e tjera politike, ai ka arritur të paralizojë institucionet qeveritare dhe të imponojë axhendën e tij, duke e bërë të vështirë për të thënë aspak për qeverinë legjitime libaneze që të marrë vendime pa pëlqimin e partisë së Zotit në rritje midis shumë komuniteteve libaneze, veçanërisht atyre të krishtera dhe sunite, të cilët e shohin Hezbollahun si një kërcënim për sovranitetin kombëtar dhe stabilitetin e vendit. Por mbi të gjitha bie në sy mungesa e unitetit mes udhëheqësve të krishterë. Komuniteti i krishterë, i cili përfaqëson një komponent të rëndësishëm të strukturës politike libaneze, është i fragmentuar në mënyrën se si të merret me çështjen e Hezbollahut.
Disa argumentojnë se një konfrontim i drejtpërdrejtë me Hezbollahun është i pashmangshëm, ndërsa të tjerë, më të kujdesshëm, preferojnë një qasje më diplomatike për të shmangur një përshkallëzim të konfliktit të brendshëm. Kjo e ndan më tej komunitetin dhe e bën të vështirë formimin e një koalicioni të unifikuar të aftë për të ushtruar presion mbi Hezbollahun.
Rreziku i kundërshtimit të Hezbollahut
Fakti që takimi në malet e Bejrutit u organizua në një bunker nënvizon perceptimin e rrezikut që shoqëron kundërshtimin ndaj Hezbollahut. Grupi, në fakt, ka një prani të gjerë në vend dhe një ndikim të tillë që kundërshtimi i hapur i pushtetit të tij mund të çojë në pasoja të rënda.
Komuniteti ndërkombëtar, në veçanti Bashkimi Evropian dhe Shtetet e Bashkuara, kanë shprehur vazhdimisht shqetësimin për ndikimin e Hezbollahut në Liban, ku mungesa e udhëheqjes së unifikuar e bën të vështirë parashikimin se si dhe kur mund të zbatohen këto strategji.
Për më tepër, rreziku i një reagimi të dhunshëm nga Hezbollahu ose aleatët e tij mbetet i lartë me frikën se një luftë civile mund të shpërthejë përsëri edhe më shkatërruese se ajo që përjetoi Libani midis 1975 dhe 1990.
Mbi të gjitha, të rëndësishme dalin fjalët e peshkopit katolik të Bejrutit, Imzot César Essayan, i cili nuk mori pjesë në mbledhjen ndërkonfesionale në Bkerke dhe që e takuam në peshkopatën në periferi të kryeqytetit libanez.
“Unë isha i përfshirë në menaxhimin e pritjes për emergjencën e refugjatëve,” na tha Mgr Essayan në përgjigje të mungesës së tij në samit, “por besoj se është ende herët të thuhet se në vend ekzistojnë kushtet për shfaqjen e një koalicioni politik, ose më mirë politik dhe fetar, të aftë për të rimarrë sovranitetin e Libanit. Tani, në të ardhmen e afërt, shoh nevojën për t’u përballur me një rrezik shumë serioz, që disa forca në vend po përpiqen të përdorin vështirësitë objektive të shkaktuara nga urgjenca e refugjatëve për të nxitur kaos dhe për të çuar në një luftë të re civile. Është një rrezik real, i cili nuk duhet nënvlerësuar”./Informim.net
