Fokat, arinjtë dhe balenat janë gjithnjë e më të rrezikuara për shkak të pakësimit të zooplanktonit
Shkrirja e përshpejtuar e akullit në Arktik kërcënon fokat, balenat dhe arinjtë polarë jo vetëm me shkatërrimin e habitatit të tyre, por edhe me mungesën e ushqimit: më pak akull do të thotë më shumë dritë që depërton thellë në oqean, duke ndryshuar sjelljen e kafshët e vogla që përbëjnë zooplanktonin, duke bërë që edhe kafshët më të mëdha të jenë në rrezik më të lartë për të mbetur të uritur.
Këtë e deklaroi një studim i botuar në revistën Nature Climate Change dhe i udhëhequr nga Instituti gjerman Alfred Wegener, i cili megjithatë nënvizon se sa i rëndësishëm është angazhimi për të frenuar sa më shumë rritjen e temperaturës: çdo e dhjeta e një shkalle të ngrohjes antropogjene që mund të shmanget është thelbësore për ekosistemin arktik.
Për shkak të sasisë dhe trashësisë më të vogël të akullit të detit, rrezet e diellit mund të depërtojnë shumë më thellë nën sipërfaqe.
Ky është një faktor themelor për zooplanktonin, i cili në këto rajone ndjek ndryshimet në dritë duke migruar drejt sipërfaqes gjatë stinës së dimrit dhe duke u fundosur gjatë verës. Në përpjekje për të kuptuar më mirë këto mekanizma dhe efektet e tyre në të gjithë ekosistemin, ende pak të studiuara, studiuesit e udhëhequr nga Hauke Flores projektuan dhe ndërtuan një observator autonom të vendosur nën akull gjatë një ekspedite të kryer në vitin 2020.
Sipas autorëve të studimit, lëvizja e zooplanktonit do të reflektojë sasinë në rritje të dritës: këto organizma do të qëndrojnë në thellësitë e oqeanit gjithnjë e më gjatë, ndërsa do të dalin në sipërfaqe për periudha shumë të shkurtra, në përputhje me sezonin e ftohtë gjithnjë e më të shkurtër. “Kjo mund të shkaktojë mungesë të shpeshtë të ushqimit gjatë dimrit – shpjegon Flores – me pasoja fatale për të gjithë ekosistemin, duke përfshirë fokat, balenat dhe arinjtë polarë”.
