Siç e dimë mirë, Sfinksi i Madh i Gizës ka qenë i mbuluar me mistere që i kanë mbajtur gjithmonë të zënë arkeologët për shekuj, por tani kërkimet e reja sugjerojnë se përgjigjet për ndërtimin e tij mund të jenë në erë. Autorët e studimit zbuluan se forma bazë e monumentit mund të jetë formuar nga erozioni, duke lënë vetëm detajet më të imëta për t’u skalitur nga njerëzit.
Siç shpjegohet në një deklaratë nga studiuesi Leif Ristroph: “Gjetjet tona ofrojnë një ‘histori të origjinës’ të mundshme se si formacionet e ngjashme me Sfinksin mund të lindin nga erozioni. Eksperimentet tona laboratorike kanë treguar se format e habitshme të ngjashme me Sfinksin, në fakt, mund të vijnë nga materiale të gërryera nga rrjedhat e shpejta”.
Autorët e studimit kryen eksperimentet e tyre pasi vunë re se shkretëtirat në mbarë botën karakterizohen nga formacione shkëmbore të pazakonta të quajtura yardangs. Të formuar nga erozioni i erës, jardangët janë pak a shumë të ngjashëm në formë dhe përmasa me Sfinksin e Madh.
Kjo ka çuar në hipotezën se statuja e famshme egjiptiane mund të ketë origjinën si një yardang natyror që egjiptianët e lashtë e imagjinonin si një krijesë mitike me kokën e një njeriu, trupin e një luani dhe krahët e një shqiponje. Prandaj, në vend që të ndërtojnë Sfinksin nga e para, ndërtuesit e monumentit thjesht mund të kenë “vënë duart” mbi një pikë referimi ekzistuese në shkretëtirë. Ristroph më pas shtoi: “Në fakt, ekzistojnë jardangë që ekzistojnë sot që duken si kafshë të ulura ose të shtrira, gjë që mbështet përfundimet tona”.
Për ta bërë këtë teori të besueshme, autorët e studimit imituan terrenin në Giza duke ndërtuar tuma prej balte të butë me material më të fortë dhe më pak të gërryer të ngulitur brenda. Këto struktura u vendosën më pas brenda një tuneli uji, i cili përsëriti erërat mbizotëruese të Egjiptit verilindor.
Duke vëzhguar efektet e erozionit, studiuesit përshkruajnë se si “një tumë pa tipare shndërrohet në një luan madhështor”. Ndërsa uji me lëvizje të shpejtë zhveshi argjilën, materialet më të forta morën formën e një koke cilindrike, e cila më pas krijoi një “hije ere” që mbronte trupin. Pjesa e pasme e lakuar e krijesës u skalit më pas nga një “zgjim i turbullt”, ndërsa një rrjedhë e përshpejtuar poshtë kokës i dha formë qafës, gjymtyrëve të përparme dhe këmbëve të bishës mitologjike.
Autorët arrijnë në përfundimin se “këto rezultate tregojnë atë që njerëzit e lashtë mund të kenë hasur në shkretëtirat e Egjiptit dhe pse imagjinuan një krijesë fantastike”./Informim/
