Ai ishte 68 vjeç dhe prej disa kohësh ishte i sëmurë.
Kush e di se çfarë ëndërroi Francesco Nuti, kur në vitet e gjata në të cilat një fat mizor dhe kapriçioz e mbajti atë larg botës së tij dhe jetës reale. Ai ndoshta ëndërronte histori të shkëlqyera, dashuri të mëdha, ato komedi lozonjare dhe të ashpra për të cilat ishte bërë një i dashur i publikut dhe që sot kalojnë para syve tanë teksa themi lamtumirën e fundit. E tij ishte ekzistenca e natyrshme e “budallait” shekspirian, jo arrogant si Falstaff, në mos diçka e ngjashme me Arielin në “Stuhia”, shërbëtori besnik i Prosperos që di të shohë përtej pamjeve dhe të çojë spektatorët në territorin e ëndrrave.
Megjithatë, Francesco Nuti, i cili vdiq mëngjesin e sotëm në moshën 68-vjeçare në një klinikë romake aq larg nga Firence ku lindi më 17 maj 1955, ishte gjithashtu një magjistar, si Prospero: ai preku historitë dhe personazhet dhe i shndërroi në imazhin dhe ngjashmërinë e tij, duke krijuar një magji të çuditshme empatike, për të cilën gjenerata të ndryshme pasqyroheshin tek ai Francesco i njohur si “Toskani”, i cili më vonë do të fshihej pas pseudonimeve të tjera: Romeo, Caruso, Willy, Lorenzo, Dado, Pinocchio.
