Të mos jesh në gjendje të njohësh meritat e tua: kjo u ndodh shumë njerëzve, veçanërisht në kushte stresi dhe nëse vetëvlerësimi bie.
Sindroma e Impostorit është ai krimbi i brendshëm që na bën të themi: “Edhe pse jam i suksesshëm dhe kam punuar shumë për të arritur këtu ku jam, thellë brenda vetes e di që nuk e meritoj” ose “Të tjerët së shpejti do ta vënë re se nuk jam i denjë për punën time dhe do të provojnë se jam mashtrues”. Në fakt “mashtruesi” i supozuar është i vetmi që nuk di të kuptojë se sa i mirë është në të vërtetë. Ushqyerja e këtij mendimi shpesh dhe për periudha të gjata mund të jetë një sinjal për ta mbajtur nën kontroll.
Ishin dy psikologet, Suzanna Imes dhe Pauline Rose Clance, që e njohën dhe i dhanë një emër çrregullimit. Është një perceptim më i përhapur nga sa mendoni dhe shpesh shoqërohet me vetëbesim të ulët: ata që preken nga kjo sindromë përjetojnë një shtrembërim të vërtetë njohës që e pengon subjektin të përvetësojë aftësitë e fituara, të jetë i vetëdijshëm për aftësitë e veta dhe punën e bërë për të arritur qëllimin. Në njëfarë kuptimi, këta njerëz në të vërtetë gënjejnë, por vetëm veten e tyre, jo të tjerët. Në vend të kësaj, frika për t’u “zhveshur” është një burim ankthi i vazhdueshëm dhe shpesh çon në një ulje të mëtejshme të vetëvlerësimit.
